سه امتیاز سیاسی!

حسایست های بازی مس و ماشین سازی سبب می شد که این مسابقه یکی از دیدارهای خاص مس در دور رفت محسوب شود و مسلم بود که این بازی خاص، تفکرات مختص به خود را هم بخواهد و کسب پیروزی در آن، حالتی کاملا دوگانه داشته باشد که با قرار دادن جانب احتیاط بسیار، بتوان ریسک حمله و پیروزی را در خود حفظ کرد!!

این تفکر دو گانه در سر سرمربیان هر دو تیم کاملا مشهود بود و با ورود دو تیم به زمین به راحتی این موضوع قابل لمس شد. دست نشان و بگوویچ دقیقا به مثابه دو شطرنج بازی شده بودند که اصلا تمایلی به حرکت رو به جلوی مهره های خود نداشتند و برای ورود یکدیگر به زمین خودی، تعارف به دیگری را در دستور کار خود قرار داده بودند تا از این جلو کشیدن حریف به سود خود بهره ببرند... و از همین رو شد که هیچ یک از دو تیم هم تعارف دیگری در نیمه اول را محل نگذاشتند تا بازی در همان میانه میدان با کمترین موقعیت گل رقم بخورد.

معمولا زمانی که دو تیم مدعی در فوتبال جهان روبروی هم قرار می گیرند، همه از بازی جذاب صحبت می کنند و اینکه مصاف دو تیم سرشناس گل بازی ها خواهد شد اما در فوتبال ایران و حتی در برخی از همین بازی های بزرگ دنیا، مصاف دو تیم سرشناس بیشتر تحت تاثیر حساسیت های آن و ترس نباختن در آن قرار می گیرد به نحوی که دو تیم یک بازی کاملا سیاست مدارانه را در دستور کار قرار می دهند نه بازی جنگ طلبانه!

بازی های فوتبال جنگ طلبانه تا بازی های فوتبال سیاست مدارانه کاملا دو سبک متفاوت هستند و میزان جذابیت این بازی ها ، در کنار عواملی مثل سرعت و موقعیت های گل، در این دو سبک بازی کاملا متفاوت می باشد.

از پیش از بازی مس و ماشین سازی تبریز هم می شد این حدس را زد که بازی این دو تیم در این هفته در راستای همان بازی سیاست مدارانه باشد که البته اجرای این سبک بازی نیز شرایط و معیارهای خاص خود را می خواهد.

در این شیوه بازی های سیاست مدارانه، تیمی که دو فاکتور را داشته باشد برنده خواهد شد... اول اینکه در دفاع کوچکترین اشتباهی صورت نگیرد و در حمله نیز بازیکنی وجود داشته باشد که از تک موقعیت ها نهایت استفاده را انجام دهد تا سه امتیاز به شما تعلق گیرد... پیروزی در این بازی ها به خصوص وقتی که تیم روبرو نیز با همین شیوه بازی می کند بسیار سخت تر می شود.

اگر نادر دست نشان در پایان این بازی با ضرس قاطع اعتقاد داشت که تساوی نتیجه عادلانه بازی محسوب می شد به همین دلیل بود که بازی سیاست مدارانه دو تیم بدون کوچکترین جنگ طلبی، منطقا همین نتیجه را می بایست در پی داشته باشد اما وینگو بگوویچ در نیمه دوم برگی را رو کرد که ورق را برای پیروزی این تیم برگرداند.

سعید صادقی که در نیمه دوم به بازی آمد دقیقا همان بازیکنی بود که در این گونه بازی ها می تواند سرنوشت ساز شوند و او وظیفه خود در این بازی را به بهترین شکل انجام داد....

استفاده از تک موقعیت خود به بهترین شکل با شوتی دیدنی که سه امتیاز را برای مس در پی داشت تا مشخص شود صادقی بازیکنی بود که مس داشت و با آن به پیروزی رسید و ماشین سازی در این بازی چنین مهره ای نداشت. دو مربی که کاملا دستور کار را از روی دست هم دیکته کرده بودند و نادر دست نشان نیز در نیمه دوم دقیقا ایمان رئیسی را به همان هدفی به زمین فرستاد که بگوویچ صادقی را به میدان فرستاده بود اما بازیکن مس تک موقعیت خود را گل کرد ولی بازیکن مد نظر دست نشان دو موقعیت عالی خود را از دست داد تا تفاوت این بازی حساس و سرنوشت ساز در همین دو بازیکن باشد.

مس در طول بازی های سیاست مدارانه خود در این فصل که تعدادشان نیز کم نیست به بازیکنانی نظیر صادقی و آنچه که در بازی با ماشین سازی انجام داد، زیاد نیاز دارد... جالب است بدانید که مس در بازی با سپاسی هم دقیقا با همین سیاق بازی کرد اما نفرات تعویضی مس که می بایست از تک موقعیت ها استفاده کنند و سرنوشت ساز باشند چنین نکردند.

البته همین بازی سیاست مدارانه در دل خود ریسک بسیار زیادی هم دارد و اگر در این مسابقه صادقی آماده نبود و نقشه وینگو را به خوبی اجرا نمی کرد، شاید امروز با اولین تساوی خانگی مس، موج انتقادها به جای موج آفرین ها نیمکت مس را فرا گرفته بود!

بهرشکل وینگو با سیاست سه امتیاز حساس را از آن خود کرد تا ما نیز همراه با تماشاگران روی سکو در این بازی فریاد بزنیم وینگو وی لاو یو!!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: